Bij voorbaat wil ik mijn excuses aanbieden voor deze extreem lange blog: internet is hier over het algemeen extreem traag en ik heb het meestal veel te druk om te vechten voor een kwartiertje achter een slome computer... Maar nu ik braaf heb gewacht tot mijn Japanse vrienden al hun Facebook-berichtjes van het afgelopen halfjaar uitgebreid gelezen hebben, is het eindelijk mijn beurt om jullie te laten weten wat ik sinds afgelopen donderdag heb uitgespookt.

Het hostel in Takaka, waar we twee nachten verblijven, is vreemd. Eigenlijk is het hele dorp vreemd: iedereen loopt op blote voeten, draagt 'laagjeskleding' en heeft dreadlocks of een ander apart kapsel. In restaurant 'Dangerous Kitchen' bestel ik Mexicaanse burrito die naar curry smaakt, terwijl Roos erachter komt dat haar pizza is belegd met andijvie. 'Ik heb toch liever een Italiaanse pizza dan zo'n antroposofische.'

Hoe later het wordt, hoe meer we ons verbazen. Uit de keuken komt een wiet-walm en op het terras staat een man met een basilicumplantje in zijn hand te zingen en te dansen op de muziek van Bob Marley.

Ons hostel is het huis - compleet met antieke oven, versgebakken bananenbrood en tapijten vol kattenharen - van Jacqueline en Christopher, een raar stel dat de hele avond wijn zit te drinken op het terras en af en toe aan ons vraagt of we een muziekje op willen zetten. Waarom we 's avonds al zo vroeg terug zijn uit de pub, wil Chris weten. 'Was it like average?' Roos kijkt hem onbegrijpend aan en vraagt dan: 'Compared to what?' Tja, dat vindt onze gastheer een goede vraag... (De volgende dag lijkt hij trouwens niet zo heel vreemd meer, afgezien van z'n shirt, dat binnenstebuiten zit.)

Vrijdag is het Waitangi Day, een nationale feestdag waarop wordt herdacht dat de Britten en de Maori op 6 februari 1840 het Verdrag van Waitangi tekenden, het belangrijkste document uit de geschiedenis van New Zealand. Als Roos aan Jacq vraagt of de winkels op deze dag open zijn, antwoordt onze gastvrouw na even nadenken: 'Oh, daarom is er vandaag geen markt!'

Op Waitangi Day bezoeken we het Abel Tasman National Park. Na eerst een uur aan het strand te hebben gezeten, stappen we in de 'watertaxi', die veel ruiger blijkt dan de Amsterdamse rondvaartboten. Het is net als de splash van de boomstambootjes in Ponypark Slagharen, maar dan continu. Na en uur zet onze stuurman Stu ons af bij een prachtig strand, waar we door het warme, heldere zeewater naar toe waden.

We maken een flinke wandeling door exotisch bos, met af en toe uitzicht op witte stranden, de blauwe zee en indrukwekkende rotsen, onvoorstelbaar mooi! Op het strand heb ik de neiging om mijn ogen dicht te doen, maar mooier dan dit kan het zelfs in mijn dromen niet worden, dus hou ik ze open.

De volgende dag rijden we naar de Nelson Lakes, helderblauwe meren tussen de bergen. Bovenaan de Mount Robert Road, een overharde bergweg, is het uitzicht werkelijk fantastisch.

's Avonds komen we aan in Westport, een niksig dorpje aan de westkust, waar uitgaan op zaterdagavond niet mogelijk is en waar wij zelf de grootste bezienswaardigheden zijn. (Met een fles wijn en een doos Magnums vermaken we ons overigens prima, hoor.)

Zondag rijden we naar Punakaiki, waar we de golven van de Tasmaanse Zee tegen de Pancake Rocks zien slaan. Dit zijn rotsen die - zoals de naam al zegt - lijken op enorme stapels pannenkoeken, heel vreemd. Vooral de klotsende geluiden die hier te horen zijn, zijn machtig mooi.

Via de Lewis Pass bereiken we Hanmer Springs, waar het 38 graden is. Goede reden om de hele avond in de 'verfrissende' (33-37 graden) geothermale baden te gaan liggen.

Maandag rijden we terug naar de oostkust, naar een 'Frans' dorpje genaamd Akaroa. Daar doen we wat ik altijd al heb willen doen: zwemmen met dolfijnen! Een boot brengt ons naar het einde van de wereld - zo lijkt het althans - en een voor een klimmen Roos, Vivian, ik en onze zeven mede-passagiers van het trapje af. We belanden in iets wat lijkt op een reusachtig golfslagbad, de Grote Oceaan!

We moeten in een grote kring blijven, wat lang niet altijd meevalt, want zwemmen - en dan bedoel ik: jezelf doelbewust verplaatsen - is niet echt mogelijk. Degene in het midden van de kring slaat twee steentjes op elkaar, een geluid dat dolfijnen aantrekt. Als ik zelf de steentjes in handen heb komen de dolfijnen echt heel dichtbij. Eentje raakt zelfs met z'n staart mijn arm aan, als hij een rondje om me heen zwemt!

Na te zijn bijgekomen van deze geweldige ervaring - en nadat een technische kiwi een paar steentjes(?) uit onze piepende remmen heeft gehaald - rijden we dinsdag langs de oostkust verder naar het zuiden. In zee (bij laagtij: op het strand) liggen enorme ronde rotsen, die bekend staan als de Moeraki Boulders. Even verderop liggen zeeleeuwen te zonnen, zoveel dat het Dolfinarium er jaloers op zou zijn!

Na al deze indrukwekkende natuurfenomenen is het wel weer tijd voor wat mensenwerk. In de 'Schotse' stad Dunedin (Gaelic voor Edinburgh) lopen we door de steilste straat ter wereld en komen we erachter dat je in deze studentenstad op de dinsdag voor de start van het collegejaar heel alleen - zelfs zonder barman! - in de kroeg kunt zitten. Steeds meer beseffen we hoe leuk Amsterdam eigenlijk is!

Eenmaal terug bij ons hostel blijkt de deur op slot. Onze sleutel past niet, de code om de binnendeur open te maken werkt niet bij deze buitendeur en de bel is defect. Wat nu? Na eindeloos rammelen, slaan en schelden maakt een chagerijnige man eindelijk de deur open. Niemand had ons verteld dat we de code van de binnendeur achterstevoren hadden moeten intoetsen!

Nu is het tijd om te gaan slapen - met vijf anderen op 10 m2 - want morgen vertrekken we weer vroeg voor een lange autorit.

Cheers mates!
Nienke

PS: ik ben al blij dat ik dit verhaal heb kunnen posten, foto's is op deze computer echt onmogelijk... Daar zullen jullie dus nog even op moeten wachten.