Woehoe! Het is me gelukt om foto's te uploaden! Zie album 'Zuidereiland'.

Woensdagochtend is het eindelijk zover. Het is prachtig weer en dus perfect om vanuit een klein (lees: 6 passagiers) vliegtuigje de Southern Alps van bovenaf te bekijken. We vliegen over ruige rotsen en eeuwige sneeuw, naast de top van Mount Cook en over helikopters vol bergbeklimmers die landen op de gletsjers. Onze piloot Tony vertelt allerlei interessante weetjes over de wereld onder ons, terwijl hij af en toe vraagt: 'Everyone OK?' Natuurlijk voelen wij ons prima! Wat is er nou leuker dan dit?!

Nadat we hiervan zijn bijgekomen is het tijd voor ons volgende 'avontuur', iets van heel andere aard. Want wist je dat je possums - de beestjes die je hier overal doodgereden op de weg ziet liggen - ook kunt eten? Wij geloven er niks van, maar in het kader van 'Ik leef nu; morgen kan ik dood zijn!' wagen we het erop en kopen we een 'possum pie'. Het vlees ziet eruit als kip, maar smaakt naar rund. Ik kan niet zeggen dat ik het lekker vind, maar misschien komt dat doordat ik telkens dat stuk ongedierte - dat in New Zealand bestreden wordt, maar in Australië beschermd is - op mijn netvlies heb.

's Avonds arriveren we in Hokitika, een naar New Zealandse maatstaven levendig stadje met zwarte zandstranden en veel winkels met jade. Langzaam begin ik aan het idee te wennen dat dit alles is wat New Zealand te bieden heeft qua mensenmassa's.

Donderdag rijden we via de Arthur's Pass terug naar onze 'thuishaven' Christchurch. De receptioniste van het hostel waarschuwt dat dit de steilste van de drie passen is (de Lewis Pass en de Haast Pass hebben we eerder al gereden), met moeilijk bochtenwerk. Maar na ruim 4000 km over het Zuidereiland te hebben rondgecrossed zijn Roos en Vivian zo ervaren dat ze zich na afloop afvragen waar de moeilijke stukken gebleven zijn.

Ik geniet ondertussen van het prachtige, telkens veranderende uitzicht, op de laatste dag van mijn 17-daagse taxirit over het Zuidereiland...

In Christchurch zitten we - voor de derde keer inmiddels - in ons oude vertrouwde hostel: de gevangenis. Vrijdag hebben we voor het eerst een relax-dag, met uitslapen, foto's uitwisselen, bioscoopje pakken (voor de derde keer alweer) en slenteren door de botanische tuinen.

Na ons 'afscheidsdiner', een bezoekje aan de Irish Pub, onze laatste nacht in de bak en ons 'afscheidsontbijt' in het nabijgelegen stadje Lyttelton is het dan echt zover: op een ongezellige parkeerplaats neem ik afscheid van Roos en Vivian. Roos vliegt 's middags terug naar Auckland, Viv gaat naar Wellington en ik blijf nog twee dagen in Christchurch. Het zou geen vervelend moment moeten zijn, want mijn vakantie is pas halverwege, maar ik zie nu al uit naar onze reunie in Amsterdam!

In Christchurch bezoek ik de kathedraal, sta ik met tig Chinezen bovenop de klokkentoren en verbaas ik me in het Canterbury Museum over het feit dat alle bordjes met uitleg - zelfs bij dingen over de Maori-cultuur - alleen in het Engels zijn en niet in die andere officiële taal: Maori.

Verder maak ik kennis met mijn achterneef Alan, zijn vrouw Megan en haar ouders, die met hun campervan over het Zuidereiland gaan trekken. Zondag nemen Alan en Megan me mee naar de Port Hills, waar we de auto parkeren, over een hekje klimmen en gaan wandelen (lees: Megan sprint weg en ik doe mijn best om haar bij te houden). Megan waarschuwt me voor gladde stenen en gemene prikkelplanten, terwijl Alan uitleg verschaft over alle 'native plants' die we tegenkomen. We 'wandelen' over rotspaadjes en door weilanden, klimmen door(!) hekken met prikkeldraad en hebben geweldig uitzicht over Christchurch, Sumner en Lyttelton.

Na een heerlijk Thais diner is het voor Megan en Alan weer tijd om te gaan slapen, want zij moeten deze week weer hard werken. En ik? Ik vlieg morgen naar Wellington, voor nog veel meer vakantie...

Choice eh?

Nienke