(voor iedereen die het nog niet gezien heeft: m'n foto's van het Zuidereiland staan nu eindelijkop deze site. Voor meer foto's, zie de site van Roos: roosje.reismee.nl)

'Dit kunstwerk symboliseert de vier componenten van New Zealand,' legt onze gids uit, wijzend op vier enorme doeken boven ons hoofd: 'water, aarde, lucht en cultuur.' Op het Zuidereiland bleken vooral de eerste drie aanwezig, maar hier in Wellington is - naast al dat natuurschoon - eindelijk genoeg cultuur om mij ruim twee dagen bezig te houden.

Meer dan vijf uur breng ik door in het Te Papa National Museum en zelfs dat is eigenlijk niet genoeg, want op zes gigantische verdiepingen hebben ze werkelijk alles: van Maori-houtsnijwerk tot moderne kunst, een huisje waar je een aardbeving kunt voelen, de grootste inktvis die ooit gevangen is (495 kg!), verhalen van diverse immigranten, een fossiel van een doodgereden possum, alle interpretaties van het Verdrag van Waitangi, kleding van Maori-ontwerpers, een koe gemaakt van blikjes corned beef, het skelet van een beroemd renpaard, miniatuurtreinen, een tentoonstelling over Monet en andere impressionisten en er is zelfs een openluchtdeel waar native plants 'tentoongesteld' worden.

Ik zou hier dagen kunnen blijven, maar in Wellington is meer te doen. Ik bezoek een tentoonstelling met (kopieen van) de terracotta soldaten uit de graftombe van de eerste Chinese keizer, ga met de kabelbaan naar een uitzichtpunt, wandel door de botanische tuinen, ga naar de bioscoop en struin door de straten van Windy Welly, zoals de hoofdstad liefkozend wordt genoemd.

In tegenstelling tot op het Zuidereiland zijn hier mensen op straat. Veel verschillende mensen: blanken, Polynesiers, Indiers, Chinezen, zakenlieden, ouders met kinderen, studenten, zwervers, hangjongeren, toeristen, politieagenten. Het leeft!:D

Woensdag bezoek ik de parlementsgebouwen. Nadat ik door detectiepoortjes en breedgeschouderde beveiligers ben goedgekeurd, m'n tas metfotocamera en mobieltje heb ingeleverd en tot drie maal toe heb bevestigd dat ik de 'health & safety instructions' heb begrepen, mag ik mee met de rondleiding.

We bezoeken de Executive Wing, een groot rond kantoorgebouw waar de ministers en hun ambtenaren zitten. Vanwege de vorm wordt het bijgenaamd de 'beehive'. We hebben geluk: het parlement heeft vandaag geen zitting, dus mogen we zelfs de debating room bekijken! Ook bezoeken we twee commissiekamers: die van 'Maori Affairs' - met Maori-houtsnijwerk in vier verschillende stijlen - en die van 'Pacific Affairs', die versierd is met prachtige Polynesische kunstwerken.

Hierna bezoek ik de NZ Archives, waar het originele Verdrag van Waitangi (1840) tentoongesteld wordt, naast allerlei andere belangrijke documenten uit de geschiedenis van New Zealand, zoals de petitie voor vrouwenkiesrecht - NZ kreeg dit als eerste land ter wereld in 1897 - en het besluit dat New Zealand niet langer een kolonie was van Groot-Brittannie (1907).

Verder is er een tentoonstelling over kiwi-soldaten in de Eerste Wereldoorlog, die vooral interessant wordt doordat ik hier een veteraan ontmoet wiens vader gewond raakte in Passchendaele.

Om het af te leren ga ik nog naar het Museum of Wellington, waar per jaar de belangrijkste gebeurtenis uit Welly's geschiedenis wordt uitgelicht, zoals de dood van een olifant in de plaatselijke Zoo (1983) en de introductie van de BigMac (1976). De overige verdiepingen - maritieme en sociale geschiedenis en een paar vierkante meters over Maori - kunnen helaas niet veel goedmaken. Maar misschien ben ik gewoon te veel verwend hier...

's Avonds is het weer tijd voor echt New Zealands eten: het is pizza-dag in het hostel en dat laat geen enkele backpacker zich twee keer zeggen. Aaanvalluh!!

Cheers mates!

Nienke