'If you ever do want to kill yourself but lack the courage, I think a visit to Palmerston North will do the trick,' sprak John Cleese ooit. Het positieve is: mijn bus stopt hier maar een half uurtje. Het negatieve nieuws: ik ben op weg naar een desolaat dorp waar zelfs John Cleese nooit is geweest, Turangi.

Maar ik ben niet in de 'Extreme Backpackers' om van het dorpsleven te genieten; vrijdag ga ik wandelen! Om 7.30 uur vertrekt de shuttle naar het Tongariro National Park, waar ik een prachtige wandel/tramping-route doe met uitzicht op de vulkaan Ngauruhoe, beter bekend als Mount Doom uit Lord of the Rings. Na al dit sportieve gedoe heb ik nergens zin in, zelfs niet in het opwarmen van een magnetronmaaltijd. Gelukkig heeft mijn Franse kamergenoot precies hetzelfde probleem - en zin in een goed glas wijn - een goed excuus om samen uit eten te gaan.

Met de bus ga ik naar Rotorua, dat al van verre te ruiken is, door de H2S in de geothermale bronnen. Het regent onophoudelijk en het is koud (voor NZ begrippen althans). Ideaal om met een leuke Duitser in de Polynesische spa te gaan liggen, in een rotte eieren-bad van 40 graden met ons hoofd in de stromende regen...

Op zondag bezoek ik het Rotorua Museum, een oud badhuis dat - naast de toeristische geschiedenis van Rotorua en het badhuis zelf - ook een tentoonstelling over Maori heeft en een mooi uitzicht op de Government Gardens. 's Avonds ga ik naar Te Puia, een Maori-dorp. Nadat ons 'stamhoofd' John, een Britse zestiger, het vredesteken heeft opgeraapt, mogen we de marae betreden. Wat volgt is een welkomstrede in het Maori, dans en muziek - waarbij ik met de andere dames probeer elegant met een poi te zwaaien - en de krijgersdans haka, die extra leuk wordt als de mannen - geleid door John - proberen hun ogen en tong net zo te laten uitpuilen als de Maori. Na de heerlijke Maori-maaltijd, waarbij vlees gekookt wordt in een aardoven, wordt de avond letterlijk spetterend afgesloten door de Pohutu-geiser.

Nog veel meer geisers, stinkende zwavelmeertjes en kokende modderpoelen zie ik maandag, in Wai-o-Tapu ('Heilige Wateren') en Hells Gate, waar overal stoom uit de grond komt en de met pikzwarte bubbelende modder gevulde vulkaankraters namen hebben als 'Duivels inktpot' en 'Sodom en Gomorra'. Ook is hier de enige waterval met warm water (40 graden) van het zuidelijk halfrond.

Ter afkoeling neem ik de gondola naar een uitzichtpunt en daarna... eindelijk... naar de kiwi's! De kiwi, een luie vogel die niet kan vliegen en zich nauwelijks kan verweren tegen andere beesten, is het nationale symbool van New Zealand, maar is in het wild bijna uitgestorven. In de Kiwi Encounter (een soort zeehondencreche) worden eieren uitgebroed en worden de kuikens (op)gevoed tot ze sterk genoeg zijn om in het wild te overleven. In een speciale nachtkamer - kiwi's zijn nachtdieren - zie ik drie van die grappige beestjes rondsnuffelen.

Na de rondleiding hoef ik nooit meer aan een New Zealander te vragen wat het interessantste onderdeel is van de kiwi. Zijn snavel natuurlijk, met de reukorganen aan het puntje!

Cheers mates!
Nienke